သံသရာရွည္ခရီးသုိ႔ တစ္ေခါက္.... (ေခတၱခဏ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း)

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ အမွတ္မထင္ပဲ ဘုန္းခနဲ ျပဳတ္က်လာခဲ့ေသာ ဘ၀အေျခအေန အေၾကာင္း တရပ္ေၾကာင့္ မည္သူ႔ကုိမွ်ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ျခင္းမရိွဘဲ အေ၀းတစ္ေနရာဆီသုိ႔ အထီးက်န္ဆန္စြာနဲ႔ ခရီးထြက္ခြာ သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနက မုိးေတြအရမ္းသဲေနခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဟာလည္း မုိးသဲသဲေအာက္က ေျခနင္းျပား ဖက္ရြက္တခုလုိ စုိရႊဲေၾကမြေနခဲ့ပါၿပီ။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက မေလးရွားရဲ႕ စည္ကားေသာ ၿမဳိ႕ကေလးတစ္ၿမဳိ႕မွာပါ။ လူသံ၊ သူသံ၊ ကားသံ တညံညံနဲ႔ ရင္ထဲမွာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆူညံပြက္ေနခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္မယ့္ ကုိယ့္ဘ၀ကိုေတာင္ ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိခဲ့ရဘူး။ ဆုိးရြားလြန္းလွတဲ့ ဘ၀ၾကမၼာ အျဖစ္သနစ္ေတြအၾကားမွာ အေနၾကာလာေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ အထုအေထာင္းဒဏ္ေတြကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံလာႏုိင္တယ္။

ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ဘ၀ၾကမၼာကုိ နဲနဲမွ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ျခင္းမရိွပါ။ ၿပဳံးၿပဳံးေလးပဲ ရင္ဆုိင္လုိက္တယ္။ ကုိယ့္လုိလူသားေတြလည္း ေဘးမွာ တသီးႀကီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကဆဲဆုိတာကုိ သိလုိက္ရေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနတတ္လာတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘ၀သံသရာ ခရီးရွည္ထဲက ဒုကၡလူသား တစ္ေယာက္ပါလားလုိ႔ ေတြးတတ္လာတယ္။ ပုိးဖလံဆုိတဲ့အမ်ဳိးကလည္း ပူမွန္းသိရက္နဲ႔ မီးကုိပဲတုိးတတ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒုကၡေတြ တသီႀကီး ခံေနတဲ့ ခေရာင္းလမ္းကုိမွ ဇြတ္အတင္း ေလွ်ာက္ခ်င္ေနမိတာပါပဲ။

ဘ၀ဟာ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေလေလ ပုိၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္ရိွကာ ျပည့္၀လာေလေလပဲ။ လူငယ္တုိင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကုိယ္စီနဲ႔မုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ေမွးမိွန္စြာရိွေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြက ပုိၿပီးေတာ့ အေရာင္ေတာက္ပလာတယ္။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ တကုိယ္တည္း ဘ၀လမ္းအတြက္ အထီးက်န္ဆန္တာ မွန္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းၿပီး ထုိင္မေနတတ္ပါ။ ဘ၀ခံယူခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကုိ အားျပဳၿပီး အံကုိ ႀကိတ္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ တေန႔ေန႔ေတာ့ အဲဒီ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဆီကုိ ေရာက္သြားဦးမွာဆုိတာ ယုံၾကည္ေနဆဲပါ။